شنبه، 1 اردیبهشت 1403
  
  • 1399/12/25
روزنوشت

دکتر لیلا رازقیان جهرمی

متخصص اعصاب و روان رئیس بیمارستان استاد محرری شیراز

تداوم فداکاری کادر درمان در پاندمی کووید 19 نیازمند حمایت های مادی و روانی است

بیش از یکسال از پاندمی کووید 19 گذشته و در طی این مدت جامعه شاهد جلوه های ویژه ای از فداکاری پزشکان و کادر درمان بوده است.بسیاری از پزشکان مدت های طولانی در حسرت دیدن خانواده خانواده با کرونا جنگیده اند . کادر درمان روزهای سختی را می گذرانند. پزشکان و پرستاران در حال حاضر چه به لحاظ جسمی و چه روانی تحت فشار این روزهای طاقت فرسا و دشوار هستند. اپیدمی هیچ بیماری ای تا کنون به این اندازه بیمار بدحال نداشته است.فشارهای روانی همواره به شکل یک بیماری خاص بروز پیدا نمی کنند؛ جامعه پزشکی در حال حاضر با تنشی روزانه روبروست که با فشارهای اقتصادی و معیشتی نیز همراه شده است و آثار کرونا در زندگی تک تک کادر درمان به شکل های مختلفی دیده می شود.حفظ آرامش جامعه رسالت پزشکان متعهد است اما پزشکان هم نیاز به همدلی و همراهی دارند.

این روزها پزشکان خارج از خدمات ویژه درمانی به بیماران مسئولیت بزرگی مانند روحیه دادن و پشتیبانی روانی از بیماران و حتی افراد غیرمبتلا را در جامعه بر دوش می کشند . کاهش انگیزه و امید و فرسودگی ناشی از تکرار این روزهای سخت آثار مخربی بر پزشکان خواهد گذاشت؛ بنابر این نهادهای مختلف در سطح کلان باید نسبت به بهبود این فرسودگی روانی کمک کنند.

تعداد زیاد بیماران ، مشکلات اقتصادی ، مالیات های سنگین ، استرس ناشی از ابتلای خود و خانواده به کووید 19 از جمله عوامل فرسودگی کادر درمان هستند . در موج اول بیماری تدابیر جدی تر اتخاذ می شد شاید به دلیل کمتر شدن این سخت گیری ها مردم هم بیماری را ساده تر می گیرند و این موضوع نیز می تواند بر انگیزه پزشکان خسته تاثیر منفی بگذارد.

کادر درمان با لباس های محافظتی سنگین، خستگی جسمی و استرس مزمن بیش از همه در خطر بروز اختلالات روانپزشکی هستند به طوری که شیوع اضطراب و افسردگی در کادر درمان به ترتیب 33 و 29 درصد تخمین زده شده است؛ اما گاهی در این شرایط پرخطر شغلی به این معضل کمتر توجه می شود و عدم توجه به این امر میزان تحمل کادر درمان در برابر سختی ها را کاهش می دهد. کادر درمان نیاز به افزایش حمایت دارند و بخشی از عوارض روانی ناشی از کرونا بطور حتم در سال های آینده خود را نشان می دهد و این موضوع برای جامعه زنگ خطر محسوب می شود.

برای تداوم فداکاری کادر درمان باید برنامه هایی را در سطح کلان در نظر گرفت که علاوه بر جبران مادی زحمات این قشر ؛ حمایت های روانی از آن ها دریغ نشود.

جامعه در حال حاضر بیش از همیشه به پویایی کادر درمان نیازمند است پس باید برای حفظ پویایی این قشر تلاش بیشتری کرد.