اگر به لاله های که در آن صبحدم آتشین پر سوختند نیک بنگری، شعله‌های نافذ حسرت تمام قلبت و وجودت را می سوزاند، چندان که آسایش، بی‌معنی و همه عالم غبار و دود می شود که نفس را سوزنده و دم را دشوار می‌سازد.

یک ملت چکیده نخبگی خویش را در چند لحظه شرحه شرحه بر زمین می‌بیند، لب می گزد، غرق اشک می‌شود و آرزو می‌کند کاش هرگز چنین نبود.

در میان فوج پروازها، برای جامعه پزشکی ایرانی این سقوط غبن آلود دردناک‌تر می‌نمود چراکه بیش از ده نفر از جان سوختگان آن پرواز از جامعه پزشکی بودند و چندین لاله پرپرشده فرزندان و جگرگوشگان پزشکان این سرزمین بودند.

اکنون که سالی از آن سقوط می‌گذرد چون زلزله‌ای که زمان می‌خواهد تا خرابه‌هایش ساخته و غصه‌هایش کم شود، دل‌های ملت ایران همچنان در تلاطم و ناآرامی است و چه‌بسا طی سالی که گذشت موج سیاهپوشی مردمان ما و جهانیان به واسطه ویروس کرونا هم نتوانست جگر سوزی آن واقعه را التیام بخشد.

بار دیگر در سالگرد عروج مظلومانه این عزیزان بر خود فرض می‌دانیم تسلیت حزن‌انگیز خود را درحالی‌که همچنان دست حیرت بر دهان می‌گزیم، محضر خانواده این عزیزان و وابستگانشان تقدیم داریم و برای ارواح مطهر یاران و فرزندان سفرکرده از درگاه دادار مهربان، علو درجات و آرامش ابدی طلب نماییم.