بعضی میآیند که نمانند چون ماندن و سکون در کارشان نیست، همان ها اتفاقا برای همیشه می مانند اما در دلها و یاد ها.

دکتر گلعلیزاده از آن دسته مردان میدان بود که خود را وقف تصرف دلها کرد. انسان شریف و پاکدستی که حتی مخالفانش هم به سلامتش گواهی میدادند. جای تعجب است که گلعلیزاده مخالف هم داشت، که البته هر مدیر صاحب سبک و با برنامه ایی مخالفانی نیز دارد که نشانه مصمم بودن و پیشرفت اوست.

دکتر گلعلیزاده طبیبی بود که ساده و بی آلایش در خدمت بیماران بود و البته ایام با ارزش و موفقی از عمر خویش را نیز صرف خدمت به اصناف پزشکی و وضعیت جامعه بزرگ پزشکی کشور کرد.

اما اوج درخشش دکتر، عرصه رفاقت و معرفت بود که برای همه حتی دوستان دور هرگز کم نمیگذاشت. کسی نیست که از مواهب دوستی او بهره نبرده باشد و آن چهره پرلبخند و مهربان را فراموش کرده باشد.

اکنون در سالگشت فقدان این پزشک پرتلاش، مدیر موفق و دوست عزیز جای خالی اش را در نبرد با اهریمن کرونا و ده ها مشکل و معضل صنف پزشکی عمیقا حس میکنیم اما صدافسوس که ما را توان پیکار با سرنوشت نیست و باید رفتنش را بپذیریم هرچند که میدانیم به پاس زندگی و اعمال نیکش در جوار حق و در کنار برادر شهیدش به آرامش ابدی رسیده و از همه آلام زمینی و مادی رسته است.

امیدواریم راه این پزشک فرهیخته و فداکار  پر رهرو باشد.