پنجشنبه، 9 فروردین 1403

شرایط و جذابیتی برای ماندگاری پزشکان متخصص طرحی در مناطق محروم وجود ندارد

شرایط و جذابیتی برای ماندگاری پزشکان متخصص طرحی در مناطق محروم وجود ندارد

نمایندگان متخصصان طرحی در مناطق محروم در نشست هم اندیشی با اصحاب رسانه بر عدم وجود شرایط مطلوب و نبود جذابیت به منظور ماندگاری پزشکان طرحی در مناطق محروم تاکید نمودند.

به گزارش خبرنگار اداره کل روابط عمومی سازمان نظام پزشکی ؛ نشست هم اندیشی نمایندگان متخصصان طرحی ضریب کا درمناطق محروم با تعدادی از اصحاب رسانه امروز در محل این سازمان برگزار شد.

در ابتدا دکتر علی سلحشور متخصص بیهوشی با  اشاره به این که دریافتی پزشکان طرحی بسیار اندک بوده و کفاف هزینه های زندگی را نمی دهد ؛ بیان کرد: وقتی صحبت از جامعه پزشکی به میان می آید نگاهها به درصد اندکی است که درآمد بالایی دارند و آن هم حاصل سال ها تلاش و تجربه است که اکنون به شرایط مطلوبی رسیده اند.اما واقعیت این است که اکثریت پزشکان و حتی متخصصان جوان دریافتی پایینی دارند.

وی افزود: اغلب پزشکان بویژه متخصصانی که برای گذراندن طرح خود به مناطق محروم و دورافتاده می روند با دریافتی بسیار  اندک و شرایط کاری بسیار سخت در حال گذران زندگی هستند و با حقوقی در حد  8 تا 10 میلیون تومان در مناطق محروم و  دورافتاده مشغول به فعالیتند.

وی ضمن اشاره به این مهم که آینده روشنی در پیش نداریم؛ ادامه داد: افزایش حقوق ثابت؛ حذف قوانین پلکان برای پرداخت مالیات؛ اجرای قوانین و مصوبات موجود بصورت یکسان برای کلیه دانشگاهها ؛ ایجاد تسهیلات و خدمات رفاهی برای ماندگاری پزشکان متخصص طرحی در مناطق دورافتاده و محروم و پرداخت به موقع کارانه و حقوق از جمله مطالبات به حق متخصصان طرحی است.

**پزشکان طرحی حق کارکردن در مراکز استان ها را ندارند

دکتر سینا سیدی پور متخصص جراحی عمومی نیز با اشاره به این که در مناطق محرومی که ما فعالیت می کنیم هیچ جذابیتی برای ماندگاری پزشک وجود ندارد؛ گفت: مسئولان امر تلاشی برای ایجاد شرایط مطلوب و امکانات رفاهی در مناطق دورافتاده و محروم انجام نمی دهند و اغلب همکاران پس از پایان طرح خود خواهان خروج از آن مناطق هستند و تمایلی به ماندگاری ندارند.

وی افزود: متخصصانی که باید دوره طرح خود را بگذرانند حق کار کردن در مراکز استان ها را نداشته و حتما باید به مناطق محروم و دورافتاده بدون شرایط و امکانات رفاهی و حتی پزشکی برای ارائه خدمت به بیماران بروند.

وی همچنین به طرح پلکانی برای دریافت مالیات از پزشکان اشاره و بیان کرد: برای درآمد پزشکان سقف تعریف نموده اند در حالی که بالغ بر 90 درصد درآمد همکاران به عدد و رقم سقف تعیین شده هم نمی رسد و آنقدر میزان کسورات بالاست که پزشکان برای انجام کار بیشتر هیچ  انگیزه ای ندارند و اغلب تمایل به خروج از بخش دولتی و فعالیت در بخش خصوصی را دارند.

این متخصص طرحی خاطرنشان کرد: پزشکان درآمد بالایی نداشته بلکه درآمد زایی آن ها بالاست که به خود پزشک تعلق نمی گیرد.

** مناطق محروم از شرایط مناسبی برای ارائه خدمات به بیمارن برخوردار نیستند

دکتر محمد حسین اسدی متخصص رادیولوژی با گریزی به مبحث افزایش ظرفیت پذیرش دانشجوی پزشکی به بهانه کمبود پزشک در مناطق محروم ا شاره کرد و گفت: مشکل اصلی در نبود امکانات و زیرساخت های لازم برای ماندگاری همکاران در مناطق محروم است نه این که پزشک به تعداد کافی نداشته باشیم بلکه تعداد پزشکان کافی است اما اقدامی به منظور جذب آن ها انجام نمی شود.

وی تصریح کرد: دسترسی نامناسب و خطرناک به جاده ها ، نبود امکانات رفاهی مانند مهد کودک و مدرسه و ...، قطعی مکرر آب و گاز ، نبود تجهیزات و امکانات اولیه در مراکز درمانی ، کسورات بالا و دریافتی بسیار پایین از جمله موانعی است که موجب شده متخصصان تمایلی به حضور در مناطق محروم نداشته باشند.

** اگر آدم رفتن بودیم ،اینجا تخصص نمی گرفتیم

دکتر مریم موسوی متخصص جراحی زنان و زایمان نیز با اشاره به این که عدم تطابق فرهنگی و شرایط جغرافیایی موجب متلاشی شدن زندگی بسیاری از متخصصان طرحی شده است؛ اذعان کرد: تقسیمات برای اعزام پزشک به مناطق محروم طوری انجام می شود که فکری پشت آن نبوده و به علت عدم تطابق فرهنگی و شرایط جغرافیایی سبب متلاشی شدن زندگی بسیاری از همکاران می شود .

وی با گلایه از این که نبود امکانات در مناطق محروم سبب شده تا بی انگیزگی برای ماندگاری پزشک ایجاد شود؛ اظهار کرد: وقتی از قابلیت های متخصصان طرحی استفاده نمی شود و ابزار و تجهیزات لازم برای درمان بیمار در این مناطق وجود ندارد ؛ اعزام متخصص به شهرهای دورافتاده اتلاف سرمایه است و چرا یک جراح باید بدلیل نبود تجهیزات لازم مریض سرپایی ویزیت کند؟

وی با اشاره به  هجمه هایی که  به سمت متخصصان طرحی وجود دارد مبنی بر این که اگر شرایط را دوست ندارید از کشور بروید ؛ خاطرنشان کرد: اگر آدم رفتن بودیم ، اینجا تخصص نمی گرفتیم ما سالیان متمادی درس خواندیم تا به مردم کشور خود خدمت کنیم .

وی ادامه داد: امکانات برای کار کردن نداریم و شرایط و بسترهای لازم هم برای زندگی متخصصان در مناطق دورافتاده فراهم نشده است بنابراین رغبتی برای فعالیت در این مناطق وجود ندارد .

موسوی یاد آور شد: ما هم به عنوان عضوی از جامعه این حق را داریم که از حداقل امکانات برای زندگی برخوردار باشیم و نتیجه سال ها تلاش و درس خواندن خود را با ارائه خدمت مطلوب به مردم کشور خود مشاهده کنیم و گرنه برای خیلی از ما شرایط مطلوبی در سایر کشورها وجود دارد اما آدم رفتن نیستیم.

انتهای پیام

 

 

زهرا رحیمی امتیاز به خبر :

ارسال نظرات

نام

ایمیل

وب سایت

نظرات شما

امیر دوشنبه, 27 دی,1400 16:27
با سلام . به عنوان یک پزشک متخصص طرحی در مناطق محروم
خواستم از ریاست سازمان نظام پزشکی کشور بابت توجهی که به پزشکان جوان و طرحی داشته اند و دارند تشکر کنم .
امیدوارم حاصل این تلاش ها به نتیجه ملموسی منتج شود
میلاد نظری ﺳﻪشنبه, 28 دی,1400 13:47
ما پزشکان قبلا الگو برایِ جامعه بودیم و در حالِ حاضر برای همکارانِ محترمِ غیرپزشکمان در اتاق عمل ها و بیمارستان ها درسِ عبرت شدیم که همه ی آنها بلاتفاق به ما بگویند : دکتر ، محالِ ممکن است به فرزندانمان اجازه بدهیم که پزشک شوند و مثلِ شماها نه زندگی و نه درآمد داشته باشند و یا اصطلاحا بلاتکلیف و در به در شوند ! ما پزشکان رشته ایی را انتخاب کردیم و برایِ آن تلاش بسیااااار کردیم که بتوانیم در ادامه ی مسیرِ خدمات دهی به مردمِ همیشه گرفتار و مظلومِ این کشور ، شرافتمندانه زندگی و خدمت ارائه دهیم و اگر قرار بود دلالی کنیم و کارِ آزاد انجام دهیم ، قطعا و حتما این همه سالِ رفته را برایِ کسبِ مهارت در شغلی دیگر سرمایه گذاری می کردیم اما دولت هایی که پیاپی و پشتِ سر هم آمدند و رفتند حرفشان به جامعه ی پزشکی و مردم این بود : ما تنها همین میزان کم مبلغ را می توانیم به عنوانِ حق الزحمه عملِ جراحی و اقدامات درمانی به شما بدهیم ، بقیه را از خودِ مردم طلب کنید !!! این دزدی دولتها موجبِ دزدیِ هایِ دمینو وار در سیستمِ سلامت کشور می شود و تمامِ ضررهایِ آن را فقط و فقط مردم می بینند و بس و دولتها کاملا به این امر واقف هستند اما خود را به کَری و کوری می زنند و هرگاه می خواهند مشکل را حل کنند از وسطِ صورتِ مسئله شروع به حلِ آن می کنند و قسمتی که خود در آن نقشِ مستقیم دارند را نادیده می گیرند !!!! هرگز نمونه ایی از شغلی را که بتوان جانِ یک انسان را نجات داد و عزیزِ یک خانواده را ، اول به خواستِ خدا و بعد به وسیله ی ما به آنها برگرداند را نخواهید یافت و اگر ما پزشکان که تمامیِ عمرِ مفیدِ خود را برایِ کسبِ این‌ مهارت بالینی و درمانی سپری کردیم و به معنایِ واقعیِ کلمه فرصتی برایِ کسبِ شغلِ دوم و مهارت دیگری را نداشتیم ، قرار به درآمدِ حداقلی و غیرواقعی و بدونِ تعارف بگوییم : دزدی هایِ بالادستی ها از عملکردِ ما باشد ، هیچ انگیزه ایی برایِ کار کردن موثر و واقعی باقی نمی ماند و هرچه زودتر باید به فکرِ این باشیم که جلویِ ضررِ بیشتر را بگیریم و این شغلِ شریف را در این جبرِ جغرافیاییِ ناعادلانه رها کنیم و ناراحتی و نارضایتی خانواده ی موردِ ظلم واقع شده ی خودمان را به لذتِ وصف ناپذیرِ دعایِ یک مادر یا یک همسر یا یک کودک ، از رویِ ناچاری ترجیح دهیم و به سمتِ شغلِ حاشیه ایی و کسب مهارت جدید در این سن !!! بیوفتیم یا با سختیِ زیاد به فکر فراهم کردنِ پول و امکاناتِ خروج از کشور و رها کردنِ پدر و مادرمان باشیم و این ظلم است و باید باز تکرار کنم که همانطور که مردم گناه دارند ، زن و بچه ی ما پزشکان نیز جزوی از مردم هستند و آنها هم گناه دارند و با همه ی شرایط و سختی ها و جا به جایی مکانی ها و نداری ها ساختند و ساختند و ساختند و حالا تنها چیزی که بعد از فارغ التحصیلی و اتمام طرح نسیبشان شده است ، اسمِ گُنده ی همسرانشان به عنوان پزشک متخصص یا جراح با جیبِ خالی است !!!! این رفتار دولت ها با این مالیاتِ پلکانی و طرح قاصدک و غیره که هر چقدر پزشک در بیمارستان دولتی بیشتر خدمات ارائه دهد و درمان کند ، بیشتر جریمه می شود ( یعنی ۱۰ میلیون کار کند ۵۱٪ کارکردش را می دهند و اگر ۴۰ میلیون برایِ بیمارستان کار کند ، ۳۴٪ کارکردش را می دهند !!!! ) ، نمادِ واقعیِ ظلم به پزشک و بیمار است و منبعِ عظیمی از پولِ مُفت برایِ شرکت هایِ بیمه ایی پرقدرت است تا همچنان به تبانی هایِ خودشان با مسئولانِ پُشت میز نشسته ادامه دهند و کادرِ درمانِ متخصص که درآمدزا هست را با چیدمانِ قوانینِ برده داریِ نوین ، به برده گی بکشند ...
حامد اکبری ﺳﻪشنبه, 28 دی,1400 15:19
چطور میتوان رتبه برتر بورد جراحی بود و در شهری کار کرد که اتاق عملش از حداقل های لازم برای جراحی های معمول بی بهره بود. آدم رو به بی انگیزگی صرف میرسونه. در حالتی قرار میده که این حس به آدم دست میده که هر چه در این بیست و اندی سال کاشتم پشیزی به بار ننشسته. نا امیدی پس از نا امیدی. افسوس پس از افسوس
مریم ﺳﻪشنبه, 28 دی,1400 15:56
هممون فقط روزشماری میکنیم تموم بشه طرحمون ، انقدر که اسفناکه وضعیت